Hebt u even?
Durf je aan te melden!
Een collega van mij vertelde eens dat een gemeentelid hem het volgende vroeg: “Ik ben met pensioen gegaan dominee en heb nu, wat ze noemen, ‘veel vrije tijd’. Kunnen jullie mij gebruiken in de kerk? Mijn hele leven lang ben ik trouw meelevend lid en nooit had ik tijd voor kerkenwerk. Dat zat me altijd dwars. Ik voelde me een consument. En nu dacht ik: Ik ga mezelf beschikbaar stellen!”
Mijn collega was heel verbaasd. Hoe vaak hadden hij en zijn kerkenraad tevergeefs geprobeerd om alle plaatsen weer bezet te krijgen, en nu kwam iemand zichzelf melden! Deze man wilde beschikbaar zijn omdat de Heer Zijn leven gaf voor hem. Op die gedachte was hij gekomen, elke keer dat hij aan de tafel van de Heer zat…
Ik dacht: Laat dit goede voorbeeld gevolgd worden. Wat let je? Er zijn zoveel vacatures in de kerk, in het werk voor Gods koninkrijk, wereldwijd. Natuurlijk is dat niet voor iedereen mogelijk. Maar voor wie zich beschikbaar stelt is zeker een plaats te vinden. “Ja maar ik ben niet geschikt!” is soms de gedachte. Nou pas op… Toen iemand dat een keer zei kreeg hij als antwoord: “Een soldaat hoeft, als hij/zij in dienst gaat toch niet zelf een geweer mee te brengen?” De Heer zelf voorziet in ‘gereedschap’ voor wie zich aanmeldt. Durf het maar… Het wordt al werkende ontdekt! Een ongeneeslijk zieke bad elke dag bij een wereldkaart voor de werkers die waren uitgezonden. Dat was haar roeping!
Nee het gaat er niet om – wat ook gebeurd is – dat wij anderen het mes op de keel zetten om ambtsdrager te worden. Vaak met de vraag erbij: “Je hebt toch belijdenis gedaan?” Ik ken er die teleurgesteld afhaakten… Zo niet. Wij zetten elkaar geen messen op de keel. Maar dringen alleen aan om je af te vragen wat de Heer van ons vraagt en met ons kan.
Ik eindig met een gedichtje van Huib Fenijn met als titel Petrus:
Toen de Heer hem riep
Stonk hij naar vis
En de schubben zaten nog aan zijn handen.
Maar de Heer riep
En dat was genoeg.
Hij roept nog!
Zegert de Graaf