Hebt u even? 

Kom in de tent

Het is zondagmorgen. Vanuit mijn voorkamer kijk ik uit op een soort tempel. In de vorm van een tent. In éen dag opgezet.

In de afgelopen week werd er bijna elke avond ‘dienst’ gehouden. Met veel harde muziek en onverstaanbare woorden. Al die avonden was hij stampvol. Morgen wordt hij weer afgebroken en verplaatst. Open voor nieuwe ’kerkgangers’. 

Even later stem ik af op een dienst in een andere tempel. Ooit opgebouwd en nooit meer van zijn plek gegaan. Daar klinkt ook muziek. Mensen van alle leeftijden zingen mee. De liederen die ze daar zingen zijn soms al eeuwen oud. Net als het instrument dat ze begeleidt. Hoewel… soms klinken andere instrumenten en spelen ze in een ander ritme. Dat is waar. Ook goed. 

Het intrigeert me. 

Ja, ik weet dat mensen van tijd tot tijd behoefte hebben aan ‘samen’. Samen zijn, samen zingen ja. Over liefde, vrede, hoop. Tegen angsten en verdriet. Woorden om in weg te kruipen. Zacht gespeeld of knetterhard in je oren getetterd. Daar gaan we en we laten ons gaan, er even UIT in de feestweek. In een ‘wereld’ die wij, lijkt het wel, al zingend ‘maken’. 

Wat dat betreft is het in die andere tent maar saai…zei iemand. O ja? Nou noem dat maar saai. We zongen meteen van die man van de Passion weet je wel. Jezus, die kwam IN onze wereld, er VOOR DIE WERELD. Voor allen die verlangen naar vrede en liefde, die vol zitten met angsten, verdriet, schuld. 

Dit waren de woorden die we zongen: HIJ komt zijn koninkrijk hier stichten!! Dan wordt heel de aarde ‘tent van God’. Wat je op de feestweek niet wegzingt is dan echt voorgoed weg. Daarna gingen mensen met zijn allen weer verder. 

Dat gebeurt in dat oude onverplaatsbare gebouw, de DorpsTENT. Gewoon elke week. Dus…ook als je soms behoefte hebt om naar die oproltent te gaan, loop zeker door naar deze. Hij zal er nog wel even staan, denk ik. Totdat? Heel de aarde Tent van God is.

Saai, zeg je dat nu nog?

Zegert de Graaf